Blog, Faalt hier jeugdzorg?

Een paar jaar geleden voor het eerst, ik was nog maar recent gestart met mijn praktijk. In eerste instantie twijfelde ik of ik haar wel moest toelaten of toch doorverwijzen . Iets in mij zei dat ik haar toch moest proberen te helpen. Ze hadden haar kinderen afgenomen nadat er in een week meer dan 100! Klachten bij veilig thuis en de politie waren binnengekomen. Ze had haar levenlang al problemen en die werden erger nadat haar moeder op 4 jarige leeftijd vertrok. De rechtbank had als voorwaarde gesteld dat ze pas meer contact mocht met haar kinderen als ze aan zich zelf ging werken. Ze moest stabieler worden, wat zij zelf anders interpreteerde. Als ik haar zwaar wanhopige en emotionele vader ontmoet weet ik het zeker dit word een uitdaging maar ik ga hem aan.

Haar overtuigingen ik ben een goede moeder en moet alles alleen doen, maar ik ben zeker niet gek.

Haar gedachten waren “Ik ga een intensief traject van 4 tot 8 dagen doorlopen en krijg dan van de rechter mijn kinderen terug.” Haar andere reguliere begeleiders contacten me en samen overleggen we, dat we de uitdaging aangaan. Samen en niet alleen, ze stemt toe met het idee dan heb ik mijn kinderen terug over een paar weken. Al haar behandelaars waren niet goed, maar met jou heb ik wel een klik. Ze probeerde gerafineerd de druk op te voeren op mij.

Mijn vader is miljonair

‘ Mijn vader is miljonair, hij is er nooit voor mij, ik ben een goede moeder en ik ben niet gek.’ Mijn moeder is weg gevlucht heeft mij achtergelaten maar ik ga mijn moeder opzoeken, bij haar krijg ik wel liefde en warmte. De vaders van mijn kinderen wil ik nooit meer zien en hun zien hun vader ook nooit meer, daar zal ik wel voor zorgen.

Het besluit om te luisteren en de rest voor nu te negeren is genomen.

Ze kijkt me aan met een blik van “Ik ga jou in deze dagen wel ompraten en jij gaat zorgen dat ik over korte tijd mijn kinderen terug krijg.” Ze is hatelijk en boos op de rechtstaat en de reguliere hulpverleners. Dit gaan pittige dagen worden en vertel haar dat heel voorzichtig. Ze kijkt me doordringend aan en ik besluit haar gedrag te spiegelen. Haar houding is duidelijk, jij gaat zorgen dat ik mijn kinderen terug krijg. Haar doel is helder, en strijdvaardig kijkt ze me aan en gooit haar Rose geverfde haren met kracht naar achteren, en haar half ontblote borsten steekt ze naar voren. Als triomfantelijk gebaar van ik heb gewonnen.

Ze is er op uit de strijd aan te gaan, en ze blijft maar herhalen mijn vader is miljonair en ik heb soms niet eens te eten, of geld voor kleding voor mijn kinderen. Haar voorkomen geeft anders een ander beeld, dure designers kleding en merk tas, keurig gepedicuurde en gelakte nagels. Ik stel haar voor om op een andere manier en toon te gaan communiceren en geef ook aan dat ik op de manier zoals ze zich nu gedraagt geen zin heb om de komende dagen met haar door te brengen.

Ze kijkt me aan van onder haar opgevulde wimpers met een blik van, kreng ik ben je nodig dus wat wil je van me. Ondertussen kijk ik haar brutaal en uitdagend aan. Haar blik wend ze af, zo gaat het m’n hele leven lang al, niemand wil me. Tegelijkertijd zie ik haar blik in de ogen veranderen. We zijn gekomen bij de kern van haar problematiek en probeer dieper op haar in te gaan. ‘Oké, zucht ze ik wil mijn kinderen terug en zal er voor gaan.” Gaande weg geeft ze meer van zichzelf bloot, ze heeft het zwaar en ze mist zichtbaar haar kinderen.

Overtuigingen

Het kost haar moeite, veel moeite om haar dominante en onverschillige houding te laten varen maar ze doet haar best. Ze blijft hangen in de slachtofferrol, haar stiefmoeder pestte haar en trok haar eigen dochter voor. Zij kreeg vies en koud eten en de rest kreeg altijd wat lekkers. Het sprookje Assepoester was haar bekend. Als ik haar aangeef dat het ook met Assepoester goed kwam (dat terwijl ik zelf nog goed moest nadenken of dat idd zo was bij Assepoester) reageert ze direct met de vraag: Dus ik krijg mijn kinderen terug? Als ik voorzichtig aangeef dat we daar keihard aan gaan werken en het grootste deel in haar eigen handen ligt.

Ook breng ik, terwijl ik rustiger en zachter tegen haar begin te praten dat het een lange weg is en niet in een paar dagen is geregeld, naar voren. En stel haar de vraag: Wil je er voor gaan, en je houding naar mij veranderen om samen te kijken waar je hulp nodig be

net. En je opgelopen trauma’s om te beginnen aan te pakken. Zodat we kunnen kijken of jij in ieder geval meer contact met je kinderen mag.

Want dit brengt me wel bij een punt waar ik persoonlijk moeite mee heb. Deze kinderen zijn uithuis geplaatst, de een (4) verblijft bij een gezin waarvan de dochter nog maar vrij recent is overleden en verder geen kinderen hebben in het zuiden van het land. En haar zoon (11) bij een gezin met twee eigen kinderen in het westen van het land. Een keer per vierweken is er ruimte om met z’n drieën in het kantoor van jeugdzorg onder toeziend oog een uur samen te zijn. Wekelijks is er een bel mogelijkheid voor moeder met de kinderen afzonderlijk van een kwartier die steevast eindigt voor iedereen in tranen .

Faalt hier jeugdzorg?

Mijn moederhart huilt, hoe kan het zo vreselijk mis gaan in de zorg om deze kinderen zo uit elkaar te halen.  En vraag ik me wel eens af, faalt hier jeugdzorg?. Wie heeft bepaald dat dit de beste oplossing is voor iedereen? Waarom word er niet (meer) gekeken naar opvang binnen de familie, of in ieder geval dat de kinderen bij elkaar blijven. Is er niet een mogelijkheid voor intensiever contact met moeder. Sommige redeneringen snap ik, een moeder die ondanks haar tekortkomingen graag een goede moeder voor haar kinderen wil zijn, maar deze snap ik niet….. Faalt hier jeugdzorg?